Beskid Śląski, czyli Slezské Beskydy w języku naszych czeskich sąsiadów, leży w Beskidzie Zachodnim, między Kotliną Żywiecką po stronie wschodniej, a Olzą po stronie zachodniej. Tworzą go dwa grzbiety górskie: Czantorii oraz Baraniej Góry, które rozdziela dolina rzeki Wisły. Region ten jest niewątpliwie jednym z piękniejszych terenów górskich w naszym kraju. Bardzo dobrze zagospodarowany Beskid Śląski gotowy jest na przyjęcie turystów o każdej porze roku. Główne miasteczka turystyczne Beskidu Śląskiego to Ustroń, Wisła oraz Szczyrk. Malowniczo położone miejscowości pełne są atrakcji turystycznych. Wisła i Szczyrk to znane ośrodki narciarskie, natomiast Ustroń jest miejscowością uzdrowiskową.
Budowa geologiczna
Beskid Śląski tworzą łupki, wapienie, piaskowce i zlepieńce. W najwyższych partiach występuje piaskowiec godulski, przewarstwiony łupkami. Grubość jego warstw dochodzi do 2000 m, a pęknięcia pod powierzchnią tworzą dosyć głębokie jaskinie rozpadlinowe (m.in. Jaskinię Malinowską niedaleko szczytu Malinów). Piaskowiec ten należy do cennych materiałów budowlanych i jest eksploatowany w kilku kamieniołomach.
Rzeźba terenu
Beskid Śląski jest terenem górskim, o wysokości bezwzględnej przekraczającej 1000 m. Liczne doliny oraz duże wysokości względne sprawiają, że nawet w okolicach wierzchołków nie przekraczających 900 m krajobraz należy do typowo górskich. Głównym grzbietem Beskidu Śląskiego jest pasmo Baraniej Góry oraz Skrzycznego, obejmujące m.in. Karolówkę (931 m n.p.m.), Baranią Górę (1220 m n.p.m.), Magurkę Wiślańską (1129 m n.p.m.), Malinowską Skałę (1152 m n.p.m.) oraz najwyższy szczyt Beskidu Śląskiego – Skrzyczne (1257 m n.p.m.). Na północ od Skrzycznego znajduje się pasmo trzech wysokich szczytów: Klimczoka (1117 m n.p.m.), Szyndzielni (1026 m n.p.m.) oraz Błatniej (917 m n.p.m.).
Środkowa część Beskidu Śląskiego to dwa pasma – Równicy i Trzech Kopców Wiślańskich (najwyższe szczyty: Równica 884 m n.p.m., Orłowa 813 m n.p.m., Trzy Kopce Wiślańskie 810 m n.p.m. ). Łączą się one poprzez Przełęcz Salmopolską (934 m n.p.m.) z grzbietem Malinowa (1117 m n.p.m.) w paśmie Skrzycznego oraz z grzbietem Grabowej (905 m n.p.m.), Kotarza (965 m n.p.m.), Beskidu Węgierskiego (912 m n.p.m.) i Beskidka (850 m n.p.m.). Grzbiet ten poprzez przełęcze Salmopolską i Karkoszczonkę (736 m n.p.m.) łączy pasmo Skrzycznego i Baraniej Góry z pasmem Klimczoka.
Najdalej na zachód wysuniętym pasmem jest pasmo Czantorii i Stożka, leżące zarówno po polskiej, jak i po czeskiej stronie (granica państwa biegnie grzbietami górskimi). Pasmo to zaczyna się od północy szczytem Małej Czantorii (866 m n.p.m.) , a kolejne najwyższe szczyty to Wielka Czantoria (995 m n.p.m.), Soszów Wielki (886 m), Stożek Wielki (978 m). Pasmo Czantorii i Stożka kończy się na Przełęczy Kubalonce (761 m n.p.m.).
Najwyższe szczyty Beskidu Śląskiego
Skrzyczne – korona polskiej części Beskidu Śląskiego (1257 m n.p.m.), leżący w paśmie odchodzącym na północ od Baraniej Góry, na południe od Szczyrku. Stoki góry są zalesione, a szczyt stanowi wspaniały punkt widokowy na Beskid Żywiecki, Mały i Wyspowy.
Barania Góra – kopulasty szczyt w południowo-wschodniej części Beskidu Śląskiego, drugi pod względem wysokości (1220 m). Na Baraniej Górze znajduje się wieża widokowa, z której podziwiać można malowniczy górski krajobraz.
Roślinność Beskidu Śląskiego
Na obszarze Beskidu Śląskiego dominują lasy mieszane z domieszką buka i jodły. Ponadto występują tu paprocie, widłaki, fiołki, storczyki, a także należące do rzadkości okazy wawrzynka wilczełyko, tojada mocnego oraz przetacznika górskiego.
Rezerwaty przyrody
Obszary, na których występują rzadkie okazy roślinności zostały objęte ochroną w rezerwatach. Na terenie Beskidu Śląskiego utworzono:
Rezerwat Baraniej Góry – powstał w 1953 roku, by zachować w stanie naturalnym obszar leśny skąd bierze swój początek Wisła. Rezerwat zajmuje obszar ponad 383 ha, a na jego terenie występuje naturalny drzewostan regla dolnego i górnego, bogate runo leśne. Rezerwat stanowi także ostoję dla jeleni i głuszców.
Rezerwat Wisła – znajduje się na obszarze źródliskowym rzeki Wisły. Można w nim zobaczyć unikatowe formy erozji rzecznej, odkrywki skał osadowych – piaskowców godulskich i istebniańskich, rumowisko skalne i ślady osuwisk, górne partie lasu dolnoreglowego (buk, jodła, jawor). Występują tu rośliny wapieniolubne oraz stanowiska kilkunastu gatunków storczyków i lilii.
Oprócz rezerwatów ochronie podlega kilkadziesiąt pomników przyrody. Wśród nich są dęby w Grodźcu, Górkach Wielkich i Ustroniu, cisy w Istebnej i Wiśle, sosny i tuje w Kamesznicy, świerki pod Istebną, a także grupy skał czy ostańce na Baraniej Górze, Magurce Wiślańskiej i Radziechowskiej.